Hayattan Kareler

23 Haziran 2010 Çarşamba

Kayboldum aşkın derinliklerinde
Yollar bana gülse bile yine
Hedefimi, onlar mı şaşırttılar bana
Yoksa hep arkamdan mı ağladılar yıllar sonra

Hava bazen puslu, bulutlu
Gözler yine bakıyor umutlu
İki dudağımın arasında sözcükler
Duysan kim bilir seni nasıl etkiler

Gönlünün ormanında yeşeren meşe ağacıydım
Sense kalbimin tutsağıydın
Gardiyanlar serbest bıraktılar seni
Bense kör ateşlerle yaktım kendimi

Doymadın mı döktüğüm gözyaşlarını içmekten
Yüreğim kan ağlıyor, arkandan gülerken
Her gülen yüze kanıp aldanma
Bir gün aldatırlar seni sonra

Ararsın gece boyu beni yollar da
Bulamazsın aydınlatan biri olmadığında
Benim için güneş çoktan battı.
Sildim arkamda ki izlerin son kalanlarını

Durma hadi itiraf et, bir zamanlar sevdiğin olanı
Üstüne basıp geçtin binlerce kez, bu ne heves
Yine de yılmadı büzülen bu ses
Sana söylenecek sözüm yok, kalmadı bende nefes

Sakın dert yanma yıldızlara
Onlar da olmaz çare bu kadar zaman sonra
Duyarlar sadece bir garibin sesini
Cevap vermezler bir vakitler beni dinlediklerinde olduğu gibi

Her gün yeni ışıltılar çıkıyor insanın karşısına
Kuş cıvıltıları ve şırıl şırıl akan suyun yanı başında
Huzura kavuşuyor insan yaptığı hataları anlayınca
Haydi! Artık sende katıl, yaşamda ki renklere doya doya

Otur, mutluluğun resmini çek; çekebilirsen
Ya da otur, satırlar dolusu kitap yaz istersen
Hayatın tüm renklerini aktar tuvallere başarabilirsen
Olmadı mı?, Yüreğin yeşerene kadar ağla dayanabilirsen.

Dayanabilirsen yokluğuma, bir daha anma adımı kiraz dudaklarınla
Yapabilirsen bensiz, hoş gör sensiz geçirdiğim masum geceleri umarsızca
Kabullenebilirsen eğer, alış artık sende bensiz günlerin varlığına.
Şimdi sus ve bak kendine aynada, ne gördüğünü sakın söyleme bana.
Oysa bir zamanlar kar tanesi kadar masum yüreğin, çarpardı bana bakınca
Şimdi ise nefretle bakıyor gözlerin, artık uzak olsun benden bu bedenin…!

A. Atilla OKTAY